Przejdź do głównej zawartości

Dzień1 i 2

Dzień 1.
Moglibyście zapytać dzień pierwszy czego? Mogłabym się nawet starać odpowiedzieć. Np. dzień pierwszy po śmierci pierwszego dorosłego karalucha, który ośmielił się przekroczyć progi mojego skromnego, 6-metrowego królestwa. Prawda? Prawda. Wczoraj ukatrupiłam jednego z naszych mieszkaniowych przyjaciół tarasowym klapkiem. Ale czy dzień pierwszy po śmierci karalucha brzmi dobrze? Może. Jednak chyba nie o to chodzi.
Dzień 1. Czasu kiedy zaczęłam liczyć dni, ale nie od końca tylko od początku. Może później dorobie do tego jakąś ideę. Jak do mojego zegarka z „R”.
(dzień 1. Wdrażania w życie planu księżniczka,
dzień 1 poważnego podejścia do życia <BOH?>
dzień 1 rozmyślania nad menu na piątkowy obiad <TAAAAK!>
dzień 1 podbijania świata)

Dzień 2
Jednak nie tak łatwo skumulować wszystkie myśli w jedną całość i przekazać to słowami. Pomijając już problem, który język wybrać lub czy aby na pewno te słowa są w tym języku, w którym piszę. Dzień pierwszy zamienił się w drugi, ponieważ wykład się skończył, tym samym czas poświęcany na błahostki zamienił się w czas przeznaczany na rzeczy poważne. Dzień zamienił się w noc, noc znowu w dzień.

Czasem myślę, że żyję jednocześnie w dwóch równoległych światach. Jeden jest prawdziwy, drugi jest w mojej głowie. Wędrując ulicami naszego świata, w głowie chodzę ulicami świata mojego, tworząc zdarzenia, historie, epizody. Historie, które można by przelać na papier, ale gdy przychodzi co do czego brakuje mi słów i ten piękny głęboki świat staje się nagle płaski, nijaki i jakby pusty. Mogłabym być reżyserem. Słowa zastąpiłabym obrazami. Ale to też chyba nie tak łatwo.

Do dnia drugiego mogłabym jeszcze dodać, że to zaskakujące, ale we Włoszech chyba nie są zaprzyjaźnieni z dywanami. A jak są to to skrzętnie ukrywają. Ponadto i z parkietem się chyba nie lubią za bardzo. Tak więc, całe nasze mieszkanie jest wyłożone kafelkami. W lecie dają miły chłód, w zimie.... Sami sobie dopowiedzcie, W każdym razie, to co chciałam powiedzieć, to jedno zdanie: bardzo się brudzą.
Dnia trzeciego będzie kolacja. Tak więc do zaś moi drodzy (jeszcze nie istniejący) czytelnicy!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O lekarzach

Dziś będzie o lekarzach. Wchodząc na fb natknęłam się na wiele postów na temat protestu lekarzy rezydentów. Po przeczytaniu paru komentarzy pod postami protestujących lekarzy, matek na rezydenturze itp.  znów straciłam wiarę w ludzi. A przecież tak nie może być! Ta sprawa nie powinna być nikomu obojętna. I może zanim zaczniecie krytykować, zanim dacie się ponieść propagandzie TVP to zatrzymajcie się chwilę i pomyślcie sami. A oto jak ja to widzę: Studiowanie medycyny do najprostszych nie należy. Pewnie jest kilka kursów, które można, brzydko mówiąc, olać, jednak cała reszta jest istotna. Nie możesz nauczyć się czegoś metodą "tylko na jutro, potem zapomnę", jak to mi się zdarzało z kursami historii. Bo właśnie w momencie "potem zapomnę" na tobie może spoczywać odpowiedzialność za drugie życie. Po studiach i po rocznym stażu w sumie dalej jesteś nikim, no bo jak to, lekarz bez specjalizacji? A specjalizacja to kolejne lata nauki. Pamietam jak byłam mała i jeździliś...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Mamma italiana

Niby Włochy wydają się krajem zbliżonym kulturowo do Polski, bywając jedynie na wakacjach w Italii nie tak łatwo wychwycić różnice, bo przecież to zaledwie kilkaset kilometrów od Polski, religia ta sama, te same warzywa i owoce, a klimat jedynie odrobinę cieplejszy. Jednak żyjąc na co dzień wśród Włochów, różnic nie da się nie zauważyć. Gdy się przyjrzymy włoskim stereotypom, a jak wiadomo, w każdych stereotypach troszeczkę prawdy można znaleźć, to widzimy Włocha gestykulującego, popijającego rogalika super mocnym e(X)spresso albo jedzącego pizzę lub spaghetti. Lub czterdziestoletniego Włocha mieszkającego jeszcze u rodziców, a konkretniej u Mamy, bo tata jakoś jest pomijany w opowieściach stereotypowych. Mamma italiana to mama wiecznie martwiąca się o swojego syna, nie ważne czy ma pięć lat, dziesięć czy czterdzieści, robiąca wszystko, by wyręczyć swojego pierworodnego w trudach życia codziennego. Przed wyjazdem na Erasmusa nie przywiązywałam dużej wagi do tych stereotypów. My...
1 komentarz
Czytaj więcej

Znów na drodze

Pewnie powiecie, że to staje się już nudne, ale dzisiaj znów będzie o kierowcach. Każdej zimy w Polsce po pierwszych opadach śniegu w mediach pojawia się to zdanie: "Zima znów zaskoczyła drogowców". Tutaj śnieg nie pada. lecz mam wrażenie, że rolę śniegu przejął deszcz i gdy tylko pada "deszcz zaskakuje kierowców". Nie wiem, co jest tego powodem. Może to, że tutaj przez osiemdziesiąt procent roku świeci słońce, a może to, że kursy na prawo jazdy nie są zbyt wymagające. W każdym razie, zawsze gdy zaczyna padać na drogach zaczyna dziać się dziwnie. Istny chaos. Meksyk - jak to mówił jeden z naszych nauczycieli. Dojeżdżam do pracy cztery razy w tygodniu, w jedną stronę 30 km i z powrotem to samo. Praktycznie za każdym razem gdy pada deszcz spóźniam się do pracy, mimo, że nie mam w zwyczaju się spóźniać. W deszczowe dni wypadki na drogach rosną jak grzyby w lasach. Jeden za drugim. Dzisiaj lało całą noc i cały ranek. Wyjeżdzam do pracy, ledwo przejechałam 1 km - bach...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej